Kώστας Kαββαθάς
«Ένα ήταν το γεγονός που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι ακόμα δεν χάθηκαν
όλα για την Ελλάδα. Γι? αυτό όμως διαβάστε στον Αντίλογο και στην Ίσαλο
Γραμμή του Κώστα Ζουράρι?»
Απολογισμός
TI XPONIA κι αυτή! Τα γεγονότα που την σημάδεψαν θα σκαλιστούν (με τα
συνήθη ορνιθοσκαλίσματα) στο βιβλίο της νεότερης ιστορίας της Τζουτζίας,
ώστε οι ερευνητές του μέλλοντος να γνωρίζουν την τιτάνια μάχη που έδωσε η
χώρα στο δρόμο της προς τη νέα χιλιετία.
Έστω και με καθυστέρηση (συνήθως οι απολογισμοί γίνονται τον πρώτο μήνα της
νέας χρονιάς) θα επιχειρήσουμε τον δικό μας στους τομείς της οδικής
ασφάλειας, της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, της παιδείας, του
περιβάλλοντος, της ποιότητας ζωής και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει στον χώρο
της μίας σελίδας που καταλαμβάνει το Εν Λευκώ....
Οδική ασφάλεια
Το 1995 σημαδεύτηκε από τη μεγαλύτερη καμπάνια για την αντιμετώπιση της
μάστιγας των τροχαίων δυστυχημάτων στην ιστορία της Τζουτζίας. Το οδικό
δίκτυο εγκαταλείφθηκε στην τύχη του, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν 15
εκατομμύρια νέες λακκούβες, 4 εκατομμύρια νέα χαντάκια και πάνω από 20
εκατομμύρια «μπαλώματα» που, μαζί με το νέο πρόγραμμα εκπαίδευσης και
ελέγχου των υποψηφίων οδηγών, είχαν αποτέλεσμα ώστε περισσότεροι από 2000
Τζούτζιοι να χάσουν τη ζωή τους και άλλοι 40.000 να τραυματιστούν σοβαρά.
Τα νοσοκομεία «στέναξαν» από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά ως συνήθως, η
ηγεσία αυτού του απίθανου «κράτους» ήταν απασχολημένη με άλλα σοβαρότερα
πράγματα (για τα οποία παρακάτω).
Παιδεία
Το γεγονός που συγκλόνισε το χώρο της Παιδείας και που έκανε τον κόσμο να
μιλάει για τις κατακτήσεις της σύγχρονης Ελλάδας ήταν τα «γεγονότα» του
Πολυτεχνείου. Εκεί ο «ανθός» της νεολαίας, σε συνεργασία με τον «ανθό» των
καθηγητών, έδωσε ακόμα ένα συγκλονιστικό ρεσιτάλ χαρακίρι. Σπάνια στην
ιστορία μπορείς να παρακολουθήσεις σπουδαστές και καθηγητές να επιτίθενται
με τέτοιο μένος εναντίον των? εαυτών τους! Αδιαφορώντας αν το 90% των
νεοελλήνων δεν μιλάει καν? ελληνικά, παραβλέποντας το γεγονός ότι το
λεξιλόγιο των περισσότερων νέων δεν ξεπερνάει τις 100 λέξεις (από τις
οποίες οι 60 είναι? αγγλικές) και μη βλέποντας τη μικρόνοια, τον ευτελισμό,
τον εκβαρβαρισμό και τη χαύνωση που απειλούν τη νεολαία, και όχι μόνο, τα
εν λόγω «λουλούδια» τα έβαλαν με τους «μπάτσους» και με τις σημαίες αντί να
συγκρουστούν με τους μικρομεσαίους διαχειριστές της πολιτικής, που έφεραν
τη χώρα στο έσχατο σημείο του εθνικού εξευτελισμού.
Περιβάλλον
Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία τρία ήταν τα γεγονότα που συγκέντρωσαν την
προσοχή του λαού το 1995: ο αποκλεισμός του «εμπορικού κέντρου» από τα
αυτοκίνητα, η γκετοποίηση των ευγενών προαστίων και οι? λεωφορειόδρομοι.
Όλα τα άλλα, όπως είναι η αντιμετώπιση των πυρκαγιών, η ρύπανση των
θαλασσών, η διαχείριση των απορριμμάτων, το «νέφος», ο έλεγχος και η
απόσυρση των ρυπογόνων οχημάτων, η ηχορύπανση, η απόρριψη χημικών σε λίμνες
και ποτάμια, ο αφανισμός της χλωρίδας και της πανίδας και άλλα που ο χώρος
δεν μας επιτρέπει να αναφέρουμε, τέθηκαν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, διότι
αφενός δεν «ενισχύουν» το «προφίλ» ορισμένων καραγκιόζηδων της πολιτικής
και αφετέρου απαιτούν έστω και την υποτυπώδη λειτουργία του κράτους, και
είναι γνωστό ότι το κράτος έχει πάψει προ πολλού να λειτουργεί.
Το 1995 η έννοια της προστασίας του περιβάλλοντος περιορίστηκε στην
προστασία των ευγενών περιοχών του Ψυχικού, του Χαλανδρίου, του Παπάγου,
της Φιλοθέης, της Κηφισιάς και της Γλυφαδοβούλας καθώς και στη βίαιη αλλαγή
της χρήσης γης που επιχειρείται στο αποκαλούμενο «εμπορικό τρίγωνο». Εκεί
(όπως και αλλού) έχει τεθεί σε κίνηση ένα σχέδιο που, αν δεν είναι
αποτέλεσμα σχεδιασμού, είναι σίγουρα ...βλακείας. Σύμφωνα με αυτό (το
σχέδιο), πρώτα ανακοινώνονται «μέτρα» (π.χ. χωματερή στην ανατολική
Αττική), με αποτέλεσμα να «ξεσηκωθούν» οι κάτοικοι και να πέσει η αξία της
γης (που αγοράζουν «για ένα κομμάτι ψωμί» οι αντιπρόσωποι των -αφανών-
επικυρίαρχων). Το ίδιο γίνεται παντού. Τα «μέτρα» αναγκάζουν τους
επαγγελματοβιοτέχνες/χονδρέμπορους κ.λπ. να εγκαταλείψουν την περιοχή, η
αξία της γης πέφτει και τα καραδοκούντα συμφέροντα την αγοράζουν, επίσης
για «ένα κομμάτι ψωμί». Μετά, ακολουθεί η εξαγγελία μέτρων «αναβάθμισης»,
οι αξίες εκτοξεύονται και όλοι, σπεκουλαδόροι, μεγαλοκατασκευαστές,
μεγαλοκαραγκιόζηδες, μεγαλοσνόμπ, μεγαλοεκδότες, μεγαλοκαλλιτέχνες και,
γενικά, κάθε είδους «μεγάλος» της μεταπρατικής νεοελληνικής κοινωνίας,
αποκτάει «τσάμπα» τα γραφεία του, το μαγαζί του ή το σπίτι του.
Πολιτική (εσωτερική)
Ακόμα και τα σενάρια των πιο «τρελών» κωμωδιών του Χόλιγουντ ωχριούν
μπροστά στις παραστάσεις που έδωσε στα τηλεοπτικά «παράθυρα» και στα «τοκ
σόου» ο θίασος των (μικρομεσαίων) σκιών της εξουσίας (και όχι μόνο) το
1995. Εκατοντάδες κουστουμάκια, τσουλουφάκια, μουστάκια και υφάκια και των
δύο φύλλων παρηλάσανε στα MME για να «βάλουν ζήτημα», να «κάνουν διάλογο» ή
να δηλώσουν ότι «μπαίνει πρόβλημα» χωρίς, ούτε ένα απ? αυτά, να κάνει μια
συγκεκριμένη και βιώσιμη πρόταση. Γενικολογίες, αοριστολογίες, πρέπει,
αλλαγές πορείας, εκσυγχρονισμοί, σοσιαλισμοί, νεοφιλευθερισμοί και άλλοι
-ισμοί εξαπολύονταν από τα «οχτώμιση» και οι (σκεπτόμενοι) πολίτες έτρεχαν
στα καταφύγια (της απομόνωσης) για να σωθούν. Το πλέον σύνηθες σχόλιο στις
παρέες ήταν το «τι λέει πάλι αυτός ο ....».
Τα γεγονότα που «σημάδεψαν» το ?95 ήταν, η Πάτμος, ο Κορυδαλλός, το
Πολυτεχνείο και το Ωνάσειο. Στο πρώτο φάνηκε το Σακίδιο της κόρης του
κόκκινου συνταγματάρχη, στο δεύτερο η λειτουργία του Τσούρμου ως επισήμου
θεσμού του «κράτους», στο τρίτο έκανε την εμφάνισή του ο Πόντιος Πιλάτος
και στο τέταρτο, στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό, δόθηκε μια παράσταση
Εικονικής Πραγματικότητας που έχει δει ποτέ ο κόσμος.
Στις 18 Ιανουαρίου όμως η χώρα απέκτησε, επιτέλους, νέο Πρωθυπουργό, η
αποστολή του οποίου είναι, ίσως, η πλέον κρίσιμη των τελευταίων 15 ετών. O
Κώστας Σημίτης (και οι συνεργάτες του) έχουν να επιτελέσουν ένα τιτάνιο
έργο. Πρέπει να βάλουν τάξη στο «μπάχαλο» που αποκαλείται ελληνικό κράτος,
να βάλουν βαθιά το μαχαίρι στην αποκαλούμενη «δημόσια διοίκηση», να δώσουν
το παράδειγμα για ένα νέο ήθος στην εξουσία, να πάρουν τις σωστές αποφάσεις
για την οικονομία, να ανοίξουν το δρόμο για επενδύσεις, να αποκαταστήσουν
το όνομα της Ελλάδας στους διεθνείς οργανισμούς, με λίγα λόγια, να βγάλουν
τη χώρα από τον πολιτικό μεσαίωνα και να την θέσουν σε τροχιά για τον 21ο
αιώνα.
Αν ο νέος πρωθυπουργός αποτύχει τώρα, τότε πολύ φοβόμαστε ότι το κακό που
θα γίνει δεν θα μπορέσει να αντιστραφεί.
Οι (σκεπτόμενοι) Έλληνες περιμένουν πολλά απ? αυτόν. Ας μη τους
απογοητεύσει...
Πολιτική (εξωτερική)
«Καλά, πλάκα κάνω» που λέει και ο τύπος στη διαφήμιση της Πέπσι όταν
ανακοινώνει στον άλλο «ουάου» ότι ο ήρωας πήδηξε χωρίς αλεξίπτωτο.
Πλάκα κάνω, γιατί δεν πιστεύω να υπάρχει έστω και ένας από εσάς που να
πιστεύει ότι η Τζουτζία το 1995 άσκησε «υπερήφανη και ανεξάρτητη» εξωτερική
πολιτική! Απούσα από κάθε μεγάλο γεγονός παρακολούθησε(;) από μακριά τις
εξελίξεις, δέχτηκε τον ένα μετά τον άλλον τους (εθνικούς) εξευτελισμούς και
κατάντησε ο περίγελος της Ενωμένης Ευρώπης. Κανείς και πουθενά δεν την
παίρνει σοβαρά, απόδειξη τα κωμικοτραγικά γεγονότα των συνεδριάσεων της
Ευρωβουλής όπου τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα παρουσιάστηκαν σαν επεισόδια της
τηλεοπτικής σειράς «Μάλιστα, κ. υπουργέ». Αρκεί να θυμηθούμε τις
παλινδρομήσεις στο σκοπιανό, όπου οι κούφιοι λεονταρισμοί, τα εμπάργκο, οι
...διαδηλώσεις με εκείνο το ανεπανάληπτο σύνθημα «η Μακεδονία είναι
ελληνική» (τώρα το θυμήθηκαν, λαός και ηγεσίες), για να διαπιστώσουμε πως
οι διάφοροι συνοικιακοί περιπτεράδες, μετέτρεψαν την άσκηση εξωτερικής
πολιτικής σε επιθεώρηση της δεκαετίας του ?50.
MME
E, αν δεν πούμε και λίγα για το χώρο μας θα μας κατηγορήσουν για
μονομέρεια. O χώρος των MME σημαδεύτηκε το 1995 από τον «νόμο Βενιζέλου»
που προσπαθεί να βάλει κάποια «τάξη» και να επιφέρει κάποιου είδους
διαφάνεια στο τρίγωνο διαφημιστές/διαφημιζομένοι/ΜΜΕ.
Από την πρώτη στιγμή είχαμε πει ότι κάποιου είδους ρύθμιση ήταν όχι απλώς
απαραίτητη, αλλά επιβεβλημένη (στη Γαλλία το πρώτο βήμα έγινε με τον νόμο
Σαπέν) μια και τα μέσα ασφυκτιούσαν από τον εναγκαλισμό πανίσχυρων
οικονομικών συμφερόντων που, στην ουσία, έλεγχαν απόλυτα την αγορά.
Μετά τις απαραίτητες νεοελληνικές «αναβολές», ο νόμος Βενιζέλου τέθηκε σε
ισχύ από 1-1-96 με τις «ερμηνευτικές διατάξεις» να εκδίδονται? τρεις μέρες
πριν από τη λήξη της χρονιάς!
Δεν θα σας απασχολήσουμε με τις λεπτομέρειές του (αν και κάποτε θα έπρεπε)
και το μόνο που έχουμε να (ξανά) πούμε είναι ότι ο χώρος των (μικρών)
εκδοτικών επιχειρήσεων κινδυνεύει άμεσα από την εφαρμογή του, καθώς κανένα
από τα άρθρα του νόμου δεν προνοεί για τον αθέμιτο ανταγωνισμό που δέχονται
από επιχειρήσεις που, εκτός από έντυπα (εφημερίδες και περιοδικά),
διαθέτουν και τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Ένα απλό παράδειγμα: αν μία εταιρία θέλει να διαφημίσει το έντυπό της στην
τηλεόραση θα πρέπει να πληρώσει ένα εκατομμύριο το λεπτό. Μια άλλη εκδοτική
εταιρία όμως, που διαθέτει δικούς της P/T σταθμούς, θα διαφημίσει τα δικά
της έντυπα με τιμολόγιο μειωμένο κατά ...95%, δηλαδή με? 50.000/λεπτό!
Πώς αντιμετωπίζεται αυτή η λαίλαπα; Απλά, δεν αντιμετωπίζεται!
Όπως δήλωσε μάλιστα κάποιος στον υπογράφοντα «αυτός είναι ο καπιταλισμός
και ή παίζεις το παιχνίδι του ή εξαφανίζεσαι».
Επειδή λοιπόν εμείς, εδώ στις Τεχνικές Εκδόσεις, δεν διαθέτουμε εξουσία και
δεν παίζουμε παιχνίδια εξουσίας, δεν ζούμε από τις κρατικές προμήθειες, δεν
έχουμε P/T σταθμούς, δεν έχουμε ξένους συνεταίρους και, γενικώς, είμαστε
μόνοι ως καλαμιές στον κάμπο, και επειδή πιστεύουμε ότι με τη δουλειά μας
κάτι προσφέρουμε σ? αυτή την έρημη χώρα, ζητάμε από το αναγνωστικό μας
κοινό να σταθεί ακόμα πιο δυνατά δίπλα μας, για να αποδείξουμε ότι στην
Ελλάδα υπάρχουν κάποιες νησίδες που αντιστέκονται στον κυνισμό και στον
εκχυδαϊσμό που συνοδεύει τα έργα και τις ημέρες των μικρομεσαίων
(επιμένουμε) διαχειριστών της εξουσίας.
Ίσως, κάποια μέρα, κάποιοι Έλληνες να πουν το μεγάλο «φτάνει πια» και η
αξιοκρατία να επιστρέψει στην Τζουτζία.
Πολιτισμός
Ένα ήταν το γεγονός που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι ακόμα δεν χάθηκαν όλα
για την Ελλάδα. Γι? αυτό όμως διαβάστε στον Αντίλογο και στην Ίσαλο Γραμμή
του Κώστα Ζουράρι._Κ.Κ.